Jetojmë në një botë, ku përzjehen labirinthshëm realja me irealen, ku shpesh ndodh ndrimi i tyre me, apo pa vetëdije. Pikërisht në këte përzjerje të tillë, unë dua të jem vetvetja, t'i besoj asaj, edhe nëse gabon. Kështu, kur arrij t'i besoj vetvetes dhe jashtë saj, atëhere ndjehem vërtet më i plotë dhe i sigurtë në këtë botë, por kjo ndodh rrallë, sepse, ose unë gaboj në njohjen e vetvetes, apo të botës, ose bota gabon në njohjen time. Sikur të ndodhte vërtet nga të dy anët kjo njohje e vërtetë, atëhere do të ishte më shumë se një triumf për njeriun.

Betimi?



E di, s’ka pse të betohem që e di
As ti mos u beto, të betohesh, s’ka pse.
Betimi me fjalë nuk nxe një dashuri
Betim ësht’ dashuria, që veç shpirti e nxe.




Premtimi?


S’më pëlqen premtimi, nga unë mos e prit
As ti mos premto, premtimi s’më pëlqen.
Premtimi nuk shpreh dashurin’ që ka një shpirt
Premtim ësht’ dashuria, që veç shpirti e shpreh.


Selanik, 22 maj 2011

Ato buzë virgjërie



Oh, ajo rrugica e puthjes së parë
E shenjta rrugicë, nga Zoti bekuar
Sa herë kaloj aty, më kthen në djalë
Dhe ty në vajzë, si altarit qëndruar.


Ashtu, e mermertë, skulpturë Perëndie
Shigjet’ e Erosit guximin ma dha
Të puth buzët e tua, ato buzë virgjërie
Të ngrij e të shkrij, si në akull dhe zjarr.


Selanik, 22 maj 2011

I mbetur varkës



Mbase s’ishte në dorën tuaj, mbase
Të ndalonit përmbytjen biblike të dashurisë
Ai Noe u kthye me shpresën e madhe
Ta shpëtonte atë me ndihmë të Perëndisë.


I kotë mundimi, pse vallë i kotë
Pse varkës së tij dashuria mungoi?
Ai Noe i vetëm, endet nëpër botë
I mbetur varkës, si në ishull Robinsoni.

Vetëm Unë dhe Ti



Shfaqma syrin tënd në pikën e vesës
Të shikoj lotimin e shpirtit që vuan
Shtoma drithërimën në rrahjet e zemrës
Të ndjej qënien tënde, që s’rron dot pa mua.


Hidh shikimin tënd me syrin e Hënës
Kodin e të cilit vetëm une e di
Dërgo zërin tënd me notat e këngës
Që ta mbaj në buzë, çka këndoj në shpirt.


Shfaqmu e paturpshme, pa veshjen e Evës
T’ja kaloj Adamit në Edenin tim
A s’ja kam kaluar, që pa lindur jetës
Kur veç Zotit ishim, vetëm Unë dhe Ti?


Selanik, 22 maj 2011

Veç pamjes



Të krijoj siç më pëlqen
Pra, më fal!
Pra, më fal, që je dhe sje
Në imazh.


Nuk ndryshoj dy sytë e zez
Më kupto!
As dhe flokët si i kreh
Më beso!


Tjetërkund e bëj krijimin
Nuk kam faj.
Se veç pamjes dua shpirtin
Qelibar.

Amalgama e ngjyrave



U linda...
I pari shikim?
-Amalgamë ngjyrash
Gjaku im?
-I kuq
Qielli im?
-I kaltër.
Kështu më thanë...
E bardha - dëborë
E zeza - natë.


Më pas...
Ngjyrat më folën tjetërlloj
Nga shpirtra të bardhë
Nga shpirtra të zinj
Vetëm gjaku s’ndryshoj
Të kuqen e tij


Tani...
Si i pari shikim
Amalgamë ngjyrash.
T’i dalloj nuk di
Fytyrash!

Simbiozë dashurie



Ti më vjen edhe pa ardhur
Dhe pa prekur ti më prek
Unë të kam dhe pa të patur
Pa më ndjerë, unë të ndjej.


Unë të njoh e pa më njohur
Të shikoj dhe pa më parë
Ti më josh e pa më joshur
Dhe më djeg pa ndezur zjarrë.


Ti më lind edhe pa lindur
Dhe pa vdekur më ringjall
Ti më bind e pa më bindur
Që më ke dhe kur s’të kam.


Selanik, 21 maj 2011

Krijuar ndër imazhe



Ti nuk ishe realja e vetvetes
Krijuar ndër imazhe ishe ti
Prandaj si një kometë e çastit erdhe
Bashkë me çastin ike me nxitim.


Në hapësirë të gjurmës që le pas
Hirin e një zjarri unë gjeta
Kohën prapa ktheva për një çast
Që të shfaqej prapë në qiell kometa.


Kohës në të kthyer oh sa prita
Oh sa prita hirit një çudi
Pa e ditur se dhe unë isha
Një imazhi tënd në ëndërrim.


Selanik, 20 maj 2011

Ç’ke Edmond me kaq duf?


Ç’ke o diell me rreze loti
Ç’ke o qiell me lotë dielli
Mos vallë bota udhën ndroi
Apo udha pa botën mbeti?


Ç’ke o ditë me dritë nate
Ç’ke o natë pa dritë Hëne
Mos vallë bota kohës ndalet
Apo koha e çon në çmëndje?


Ç’ke o trup me shpirtin ikur
Ç’ke o shpirt pa trup njeriu
Mos vallë bota s’është ngjizur
Apo ngjizja botën ngriu?


Ç’ke o Edmond me kaq duf
Ç’ke o duf me shumë Edmond
Mos vallë bota s’do si ty
Apo Ti kët’ botë s’e do?