Tregim
Ruleta ruse
Për paranë mund të bënte atë, që vetëm ai mund ta bënte. Asnjë i rangut të tij, po dhe i masës etëse të tij për para, nuk do bënte atë që mund të bënte ai. Në çmendinën e parasë, ndryshe nga ajo e të çmendurve, më pak i çmenduri mund t'ja kalojë më të çmendurit me shfaqjen qoftë dhe vetëm një herë të një çmendurie të re të çastit. Diagnoza e kësaj çmendurie të çastit, zor të gjendet analeve të mjekësisë dhe psikoanalizës.
E megjithatë ai, edhe pse i veçuar si qenie e veçantë çmendurie për paranë, nuk kishte pikë ngjashmërie me kulmorët e tjerë të çmendur, që për paranë, siç thuhet popullorçe, therrin babanë. Ai, më e shumta që mund të bënte si vrasës, ishte vrasja e mushkonjave që e besdisnin kur lexonte, shkruante, apo pinte diçka gjatë çlodhjes. Bile para vrasjes bënte më parë xhestin paralajmërues, duke tundur si hallatkë dorën, për t'i larguar me të mirë nga vetja.
Diamantidhis ishte dashuruar më keq se Narcisi, pas emrit të tij. Çasti i parë njohës i kuptimësisë së emrit, që i ngjalli dashurinë për diamantet, do t'ja linte vendin ëndrrës të kthyer në lakmi, për të qënë një Kont i Monte Kristos, pas leximit të romanit të Dymasë.
Jo tamam si Edmond Dantesi, jo. Diamantidhis e kërkonte ngjashmërinë me Dantesin vetëm në atë drejtim që do ta veçonte nga të tjerët, në pasuria e tij, por aspak në të qënit kopje e tij. Ai lakmonte Dantesin e vet, Kontin e vet, Montekriston e vet.
Prandaj dhe kush e di se sa herë në lexim të romanit, tundte kokën në mënyrë mosaprovuese, aq sa nëse do kishte pak talent, do deshte ta kthente përmbys gjithçka në të shkruar, veç asaj pjese të gjetjes së thesarit.
Diamantidhis nuk dinte të dashuronte vetëm një femër, ose siç thoshte shpesh mes miqsh, e ndante të njëjtën dashuri në shumë femra. Logjika e tillë hutonte në biseda edhe më besnikët e grave.
Vetes i pëlqente bukurinë e munguar, pasi ajo ishte plazmuar në tiparet simpatike, që ndërsa të veçuara e shëmtonin, në tërësinë e tyre e bënin tërheqës. Këtë mangësi ai e quante mangësi të dëshiruar, duke e preferuar më shumë ndaj vetes, se ajo lloj bukurie që ka gjithçka të rregullt e simetrike në fytyrë, por që s'të josh shikimin. Të njëjtën shije ndante dhe për femrat.
Ndërsa tiparet e tjera të fytyrës nuk ishin në dorë të tij për t'i ndryshuar, me flokët ndodhte ndryshe, duke i krehur e ndarë gjithmonë në të kundërt me modën e çdo kohe. Kjo, deri në çastin kur ato filluan t'i rrallohen në tre vendet më rënëse të qimeve. Gjë, që për shijet e tij ishte katastrofike. Në çastin kur tre pjesët e kokës mezi po mbanin qimet e fundit, ai gati sa nuk e theu pasqyrën. Veç ngjyrës blu të syve dhe vetullave, që ishin të pavarura nga ushqimi thinjosh i flokëve, gjithçka tjetër në fytyrë po i dukej për herë të parë e shëmtuar. Mangësia e dëshiruar më parë ju kthye në të kundërt.
Hunda e tij të ishte kjo me majucen si pinok dhe samarin si gungë gamileje? Po buza, si mund të qëndronte ashtu në të majtën e saj, pak më lart se e djathta, si një velë gjysmake varke e shkatërruar nga shtrëngata? Ah, mjekra, sikur vazhdonte majucen e hundës, duke ulur gungat e gamiles anash nofullave.
Dhe e gjitha kjo shëmti e shfaqur, vetëm e vetëm nga ato flokë, që kishin mbetur vende-vende, si oaze në shkretëtirën e kokës.
As i duheshin më oazet e mbetura, që ndryshe nga të shkretëtirës, po shkonin dhe ato drejt tharrjes. Dhe vendosi papritur. Më mirë tullac.
Luku i ri i imponuar i doli aq për mirë, sa nuk e priste. Narcisi ju rikthye përsëri. Gjithçka e pak minutave më parë, shfaqur aq shëmtuar, ju kthye një harmonie të re në kokën e tij. Lukut të ri ju shtua vetëm kapela, e kthyer bile në mani, më shumë se ajo e veshjes.
Ta lemë tani këtë luk e mani kapelash e veshjesh, edhe pse ato janë të të njëjtit person me supermaninë e parasë dhe që bashkë me të e veçojnë nga gjithë bosët e tjerë të buzuqeve më në zë të qytetit.
Mos vetëm kaq është veçimi? Kaq mund të mjaftonte për këdo tjetër nga bota e buzukxhinjve, por jo për Diamantidhin. Diamanti i ishullit të thesarit, i lakmuar qysh nga faqet e një romani, s'mund të arrihej në qytetin e tij, nëse do mjaftohej me aq sa kishin arrritur të tjerët. Buzuku i tij duhej të ishte ishulli i vetëm i thesarit, mes ishujve të tjerë. Vetëm kështu mund të ndjehej ai që ëndërronte të ishte, një Kont i vërtetë e pse jo, i vetëm, në atë qytet buzuqesh.
Dhe ashtu po ndodhte, kur atë ditë fillim festash të Krishtlindjes, në qytet u shpall lajmërimi i grevës më të madhe, të pandodhur ndonjëherë në aq vite jete sa mbante mend kujtesa e Diamantidhit.
Kokën të hanin të gjithë grevave, aq i bënte atij kjo lojë si macja me miun mes qeverisë dhe sindikatave, por ç'kusur që kësaj loje të urryer, kësaj rradhe t'i hynin gjithë të punësuarit e buzuqeve?
Solidaritet?
Me kë, aman, për çfarë aman?! Nëse duheshin ca dhrahmi më shumë në paga, atë marifet për të lëshuar njëckë duke marrë dy, tre e katër më shumë, e dinte me sy mbyllur dhe kush e di sa herë ja kishte hedhur. Jo vetëm hedhur, po duke marë dhe uratën e argatëve.
Si? Një javë grevë? Kanë luajtur mendsh? Një javë gjithçka në kyç dhe kyçi në diçka boshe për një javë? E di ç'domethënë të kyçësh bosh një sëndyk, që veç i hapur mund të mbushet dhe ekzistojë kuptimësia e tij? Ai dhe i mbushur s'mund të kyçet, sepse fillon të hajë vetveten, jo më bosh, që as për lodër fëmijësh s'ka vlerë.
Për Diamantidhin ky lajm ishte më keq se rrufeja në qiell të kaltër. Asaj ja dinte thënien dhe s'do çuditej nëse do ndodhte, por këtë rrufe, që i dinte më shumë se thënien, pasojën, s'kishte rrufe pritëse që ta thithte, sado lart ta ngrinte çatisë së buzukut të tij.
Vetja i ngjasoi me Krishtin drejt kryqëzimit dhe kur, ato ditë që po afronin lindjen e Tij e bashkë me të, edhe mbushjen e atij sëndyku më shumë se çdo dite tjetër të vitit.
E tmerrshme! Ndryshe nga bota që po shkonte drejt festës së Krishtlindjes, ai po ndjente të premten më të zezë të jetës dhe me të zezë se vetë e premtja. Ai s'ishte mësuar kurrë me ritualin mijravjeçar të ringjalljes, sepse s'kishte provuar asnjëherë kryqëzimin. Kishte bërë të 99-at, siç thuhet, për atë sëndyk të ishullit të thesarit, por kurrë të fundit për të arritur qindshen. Të 99-at ishin për të të mjaftueshme e të teprueshme, për të arritur më shumë se ata të qindshit. Diamantidhi e urrente, e dënonte dhe s'kishte pikë mëshire për atë të fundit, pas të 99-ave, që disave ju mbushte sëndykun me diamante të gjakosura, vrasjen.
Vrasja? Pa prit? Ç'është vrasja? Eliminim i dikujt për të shpëtuar veten? S'ka lidhje kjo me sëndykun, tjetër vrasje e mbush ose e zbras atë.
Ç'mendon dhe ti tani vrasjen? Ç'lidhje ka kjo me sëndykun tënd?
Nuk po ndjehej mirë. Vrasja i vërtitej kokës si ajo kosa e vdekjes.
Qenka tamam si në përfytyrimin e adoleshencës. E pa ndryshuar në pamjen e saj. Por jo në tmerrin e tij. Tani po i dukej si një lojë fantazmash, ku ai ishte në të njëjtën kohë vdekja dhe viktima. Dhe filloi të luante të dy rolet...
Ajo ishte revolja e tij e preferuar, e skalitur me argjend në dy anët e dorezës së drunjtë. Revole kaubojsi, që e mbushte një nga një me fishekë sa hap e mbyll sytë dhe po me aq shpejtësi e nxirrte, e rrotullonte gishtave, duke e kthyer në pozicionin shtënës, për ta rikthyer brezit, me të njëjtin veprim rrotullues të mëparshëm.
Nga kutia e fishekëve morri vetëm një, duke e zgjedhur mes të tjerave. Po, po, kështu bëri. Atë çast zgjedhës, para syve të tij, fishekët ishin të ndryshëm dhe ai duhej të gjente atë që nuk do ta vriste. Nëse do ta vriste, faji do ishte vetëm në zgjedhja e gabuar e fishekut.
Të gjithë ishin lajmëruar per takimin me Diamantidhin në sallën e buzukut. Edhe këngëtari nga kryeqyteti, që kishte kontratuar për programin e madh të festave të fundvitit, edhe pse i inatosur për anullimin e shfaqjes, u çudit dhe pranoi, nga këmbëngulja e bosit.
Diamantidhi veshi rrobat e shfaqjeve të rralla para punonjësve të tij, gjë që ra në sy të rojeve posa doli nga vetura dhe akoma më në sy brenda, duke shkaktuar pëshpëritje hamendjesh e habirash. Shpejtoi hapat drejt zyrës me pak tundje përshëndetëse të kokës, mbushi gjysmën e gotës me wiski, duke e pire me një frymë dhe pasi e pa dhe një herë veten para pasqyrës me buzqeshje tallëse, e përshëndeti me dorë, si të ishte ndonjë i njohur kalimthi në ecje e sipër.
Qetësinë e sallës e prishi kumbimi i nje uuu...-je të gjatë, kur nga brezi i Diamantidhit kaloi dorës së tij, si në skenat e filmave me kauboj, një revole.
Zëri i bosit, që u forcua nga mikrofoni, ndaloi uuu-në dhe çdo pëshpërimë tjetër.
"Sot dua të ve një bast me të gjithë ju. Keni dëgjuar e parë nëpër filma për ruletën ruse. Ajo luhet të paktën nga dy veta, unë do e luaj me veten time vetëm një herë. Nëse fitoj unë, ju humbni vetëm një grevë. Nëse fitoni ju grevën, unë humb jetën time. Mos flisni, më dëgjoni deri në fund. Ju s'keni asnjë faj. Zgjidhja është imja dhe nuk bëj prapa. Nga ju kërkoj vetëm respektimin e bastit. Kurse nga ty, nëse nisem asaj rruge, dua të ma këndosh për herë të fundit atë këngën time të preferuar".
Diamantidhi ju tregoi nga afër folenë bosh të fishekëve në revole dhe me një qetësi në dukje, më shumë se gjakftohtësia e zakonshme në rast përmbajtjeje të vetes nga një zënkë, në majën e dy gishtave të parë të dorës së djathtë, shfaqi fishekun e vetëm.
Mbylli sytë dhe me pak mundim, fisheku hyri në folenë e vet. Po me sy mbyllur i dha goditje vertikale folesë, që lëshoi një krrr... të gjatë pas disa rrotullimeve dhe në fund një trak mbyllës.
Të gjithë bënë kryqin me mërmëritje lutëse. Kryqin bëri dhe Diamantidhi dhe pas frymëmarrjes të thelle si gërhamë e shpirtdhënies në çastin e fundit të jetës, drejtoi revolen në anën e djathtë të kokës, në cepin e fundit të vetullës.
Të gjithë mbajtën frymën, aq sa u mbajt e pashkrehur revolja, për ta lëshuar atë me klithmë gëzimi, kur lëvizja e gishtit në këmbëz shkaktoi një krismë të thatë e të mbytur.
Diamantidhi e mbajti akoma të shtrënguar tytën e revoles, duke mos i besuar vetes që ishte akoma gjallë edhe pas shkrehjes.
Nga vendi e tundi klithma e njëzëshme e gëzueshme e personelit, bashkë me duartrokitjet.
Kishte fituar.
Ku është ai Konti, ku është, të shikojë se si fitohet ai sëndyku me diamante!
Si? Vitet e tij në burg? Njëlloj e mos më keq se ato ishin sekondat e mia, sekondat e ankthit të vdekjes. Ta kalova Kont, ta kalova!
Triumfi e përfshiu të gjithin. Nxorri fishekun, e puthi atë, tytën e revoles dhe gishtin e dorës, që mund të ishte pak sekonda më parë dhe gishti vrasës i vetes. Mbaroi ritualin puthës me bërjen e kryqit dhe u largua drejt zyrës, duke i bërë shenjë sekretares ta ndiqte pas. Kishte nevojë për gjithçka të saj, mbi gjithçka të trupit të tij.
Në dera e buzukut u ringjit lajmërimi për programin muzikor, gjatë gjithë ditëve të fundvitit.
Diamantidhi u gdhi duke u ndjerë vërtet ai, që vite të tëra ëndërronte të bëhej në botën e buzuqeve.
Deri atë ditë të së premtes së zezë të Pashkës, kur ndërsa Krishti kryqëzohej për t'u ringjallur, ai u gjend i vdekur në të njëjtin vend ku i kishte shpëtuar vdekjes muaj më parë. Në dorën e djathtë ishte revolja e varur në gishti tregues, kurse në cepi i vetullës pluskonte akoma rrjedhja e fundit të gjakut.
Këmbanat vajtonin akoma birin e Perëndisë...
Selanik, 26 mars 2011
Ruleta ruse
Për paranë mund të bënte atë, që vetëm ai mund ta bënte. Asnjë i rangut të tij, po dhe i masës etëse të tij për para, nuk do bënte atë që mund të bënte ai. Në çmendinën e parasë, ndryshe nga ajo e të çmendurve, më pak i çmenduri mund t'ja kalojë më të çmendurit me shfaqjen qoftë dhe vetëm një herë të një çmendurie të re të çastit. Diagnoza e kësaj çmendurie të çastit, zor të gjendet analeve të mjekësisë dhe psikoanalizës.
E megjithatë ai, edhe pse i veçuar si qenie e veçantë çmendurie për paranë, nuk kishte pikë ngjashmërie me kulmorët e tjerë të çmendur, që për paranë, siç thuhet popullorçe, therrin babanë. Ai, më e shumta që mund të bënte si vrasës, ishte vrasja e mushkonjave që e besdisnin kur lexonte, shkruante, apo pinte diçka gjatë çlodhjes. Bile para vrasjes bënte më parë xhestin paralajmërues, duke tundur si hallatkë dorën, për t'i larguar me të mirë nga vetja.
Diamantidhis ishte dashuruar më keq se Narcisi, pas emrit të tij. Çasti i parë njohës i kuptimësisë së emrit, që i ngjalli dashurinë për diamantet, do t'ja linte vendin ëndrrës të kthyer në lakmi, për të qënë një Kont i Monte Kristos, pas leximit të romanit të Dymasë.
Jo tamam si Edmond Dantesi, jo. Diamantidhis e kërkonte ngjashmërinë me Dantesin vetëm në atë drejtim që do ta veçonte nga të tjerët, në pasuria e tij, por aspak në të qënit kopje e tij. Ai lakmonte Dantesin e vet, Kontin e vet, Montekriston e vet.
Prandaj dhe kush e di se sa herë në lexim të romanit, tundte kokën në mënyrë mosaprovuese, aq sa nëse do kishte pak talent, do deshte ta kthente përmbys gjithçka në të shkruar, veç asaj pjese të gjetjes së thesarit.
Diamantidhis nuk dinte të dashuronte vetëm një femër, ose siç thoshte shpesh mes miqsh, e ndante të njëjtën dashuri në shumë femra. Logjika e tillë hutonte në biseda edhe më besnikët e grave.
Vetes i pëlqente bukurinë e munguar, pasi ajo ishte plazmuar në tiparet simpatike, që ndërsa të veçuara e shëmtonin, në tërësinë e tyre e bënin tërheqës. Këtë mangësi ai e quante mangësi të dëshiruar, duke e preferuar më shumë ndaj vetes, se ajo lloj bukurie që ka gjithçka të rregullt e simetrike në fytyrë, por që s'të josh shikimin. Të njëjtën shije ndante dhe për femrat.
Ndërsa tiparet e tjera të fytyrës nuk ishin në dorë të tij për t'i ndryshuar, me flokët ndodhte ndryshe, duke i krehur e ndarë gjithmonë në të kundërt me modën e çdo kohe. Kjo, deri në çastin kur ato filluan t'i rrallohen në tre vendet më rënëse të qimeve. Gjë, që për shijet e tij ishte katastrofike. Në çastin kur tre pjesët e kokës mezi po mbanin qimet e fundit, ai gati sa nuk e theu pasqyrën. Veç ngjyrës blu të syve dhe vetullave, që ishin të pavarura nga ushqimi thinjosh i flokëve, gjithçka tjetër në fytyrë po i dukej për herë të parë e shëmtuar. Mangësia e dëshiruar më parë ju kthye në të kundërt.
Hunda e tij të ishte kjo me majucen si pinok dhe samarin si gungë gamileje? Po buza, si mund të qëndronte ashtu në të majtën e saj, pak më lart se e djathta, si një velë gjysmake varke e shkatërruar nga shtrëngata? Ah, mjekra, sikur vazhdonte majucen e hundës, duke ulur gungat e gamiles anash nofullave.
Dhe e gjitha kjo shëmti e shfaqur, vetëm e vetëm nga ato flokë, që kishin mbetur vende-vende, si oaze në shkretëtirën e kokës.
As i duheshin më oazet e mbetura, që ndryshe nga të shkretëtirës, po shkonin dhe ato drejt tharrjes. Dhe vendosi papritur. Më mirë tullac.
Luku i ri i imponuar i doli aq për mirë, sa nuk e priste. Narcisi ju rikthye përsëri. Gjithçka e pak minutave më parë, shfaqur aq shëmtuar, ju kthye një harmonie të re në kokën e tij. Lukut të ri ju shtua vetëm kapela, e kthyer bile në mani, më shumë se ajo e veshjes.
Ta lemë tani këtë luk e mani kapelash e veshjesh, edhe pse ato janë të të njëjtit person me supermaninë e parasë dhe që bashkë me të e veçojnë nga gjithë bosët e tjerë të buzuqeve më në zë të qytetit.
Mos vetëm kaq është veçimi? Kaq mund të mjaftonte për këdo tjetër nga bota e buzukxhinjve, por jo për Diamantidhin. Diamanti i ishullit të thesarit, i lakmuar qysh nga faqet e një romani, s'mund të arrihej në qytetin e tij, nëse do mjaftohej me aq sa kishin arrritur të tjerët. Buzuku i tij duhej të ishte ishulli i vetëm i thesarit, mes ishujve të tjerë. Vetëm kështu mund të ndjehej ai që ëndërronte të ishte, një Kont i vërtetë e pse jo, i vetëm, në atë qytet buzuqesh.
Dhe ashtu po ndodhte, kur atë ditë fillim festash të Krishtlindjes, në qytet u shpall lajmërimi i grevës më të madhe, të pandodhur ndonjëherë në aq vite jete sa mbante mend kujtesa e Diamantidhit.
Kokën të hanin të gjithë grevave, aq i bënte atij kjo lojë si macja me miun mes qeverisë dhe sindikatave, por ç'kusur që kësaj loje të urryer, kësaj rradhe t'i hynin gjithë të punësuarit e buzuqeve?
Solidaritet?
Me kë, aman, për çfarë aman?! Nëse duheshin ca dhrahmi më shumë në paga, atë marifet për të lëshuar njëckë duke marrë dy, tre e katër më shumë, e dinte me sy mbyllur dhe kush e di sa herë ja kishte hedhur. Jo vetëm hedhur, po duke marë dhe uratën e argatëve.
Si? Një javë grevë? Kanë luajtur mendsh? Një javë gjithçka në kyç dhe kyçi në diçka boshe për një javë? E di ç'domethënë të kyçësh bosh një sëndyk, që veç i hapur mund të mbushet dhe ekzistojë kuptimësia e tij? Ai dhe i mbushur s'mund të kyçet, sepse fillon të hajë vetveten, jo më bosh, që as për lodër fëmijësh s'ka vlerë.
Për Diamantidhin ky lajm ishte më keq se rrufeja në qiell të kaltër. Asaj ja dinte thënien dhe s'do çuditej nëse do ndodhte, por këtë rrufe, që i dinte më shumë se thënien, pasojën, s'kishte rrufe pritëse që ta thithte, sado lart ta ngrinte çatisë së buzukut të tij.
Vetja i ngjasoi me Krishtin drejt kryqëzimit dhe kur, ato ditë që po afronin lindjen e Tij e bashkë me të, edhe mbushjen e atij sëndyku më shumë se çdo dite tjetër të vitit.
E tmerrshme! Ndryshe nga bota që po shkonte drejt festës së Krishtlindjes, ai po ndjente të premten më të zezë të jetës dhe me të zezë se vetë e premtja. Ai s'ishte mësuar kurrë me ritualin mijravjeçar të ringjalljes, sepse s'kishte provuar asnjëherë kryqëzimin. Kishte bërë të 99-at, siç thuhet, për atë sëndyk të ishullit të thesarit, por kurrë të fundit për të arritur qindshen. Të 99-at ishin për të të mjaftueshme e të teprueshme, për të arritur më shumë se ata të qindshit. Diamantidhi e urrente, e dënonte dhe s'kishte pikë mëshire për atë të fundit, pas të 99-ave, që disave ju mbushte sëndykun me diamante të gjakosura, vrasjen.
Vrasja? Pa prit? Ç'është vrasja? Eliminim i dikujt për të shpëtuar veten? S'ka lidhje kjo me sëndykun, tjetër vrasje e mbush ose e zbras atë.
Ç'mendon dhe ti tani vrasjen? Ç'lidhje ka kjo me sëndykun tënd?
Nuk po ndjehej mirë. Vrasja i vërtitej kokës si ajo kosa e vdekjes.
Qenka tamam si në përfytyrimin e adoleshencës. E pa ndryshuar në pamjen e saj. Por jo në tmerrin e tij. Tani po i dukej si një lojë fantazmash, ku ai ishte në të njëjtën kohë vdekja dhe viktima. Dhe filloi të luante të dy rolet...
Ajo ishte revolja e tij e preferuar, e skalitur me argjend në dy anët e dorezës së drunjtë. Revole kaubojsi, që e mbushte një nga një me fishekë sa hap e mbyll sytë dhe po me aq shpejtësi e nxirrte, e rrotullonte gishtave, duke e kthyer në pozicionin shtënës, për ta rikthyer brezit, me të njëjtin veprim rrotullues të mëparshëm.
Nga kutia e fishekëve morri vetëm një, duke e zgjedhur mes të tjerave. Po, po, kështu bëri. Atë çast zgjedhës, para syve të tij, fishekët ishin të ndryshëm dhe ai duhej të gjente atë që nuk do ta vriste. Nëse do ta vriste, faji do ishte vetëm në zgjedhja e gabuar e fishekut.
Të gjithë ishin lajmëruar per takimin me Diamantidhin në sallën e buzukut. Edhe këngëtari nga kryeqyteti, që kishte kontratuar për programin e madh të festave të fundvitit, edhe pse i inatosur për anullimin e shfaqjes, u çudit dhe pranoi, nga këmbëngulja e bosit.
Diamantidhi veshi rrobat e shfaqjeve të rralla para punonjësve të tij, gjë që ra në sy të rojeve posa doli nga vetura dhe akoma më në sy brenda, duke shkaktuar pëshpëritje hamendjesh e habirash. Shpejtoi hapat drejt zyrës me pak tundje përshëndetëse të kokës, mbushi gjysmën e gotës me wiski, duke e pire me një frymë dhe pasi e pa dhe një herë veten para pasqyrës me buzqeshje tallëse, e përshëndeti me dorë, si të ishte ndonjë i njohur kalimthi në ecje e sipër.
Qetësinë e sallës e prishi kumbimi i nje uuu...-je të gjatë, kur nga brezi i Diamantidhit kaloi dorës së tij, si në skenat e filmave me kauboj, një revole.
Zëri i bosit, që u forcua nga mikrofoni, ndaloi uuu-në dhe çdo pëshpërimë tjetër.
"Sot dua të ve një bast me të gjithë ju. Keni dëgjuar e parë nëpër filma për ruletën ruse. Ajo luhet të paktën nga dy veta, unë do e luaj me veten time vetëm një herë. Nëse fitoj unë, ju humbni vetëm një grevë. Nëse fitoni ju grevën, unë humb jetën time. Mos flisni, më dëgjoni deri në fund. Ju s'keni asnjë faj. Zgjidhja është imja dhe nuk bëj prapa. Nga ju kërkoj vetëm respektimin e bastit. Kurse nga ty, nëse nisem asaj rruge, dua të ma këndosh për herë të fundit atë këngën time të preferuar".
Diamantidhi ju tregoi nga afër folenë bosh të fishekëve në revole dhe me një qetësi në dukje, më shumë se gjakftohtësia e zakonshme në rast përmbajtjeje të vetes nga një zënkë, në majën e dy gishtave të parë të dorës së djathtë, shfaqi fishekun e vetëm.
Të gjithë bënë kryqin me mërmëritje lutëse. Kryqin bëri dhe Diamantidhi dhe pas frymëmarrjes të thelle si gërhamë e shpirtdhënies në çastin e fundit të jetës, drejtoi revolen në anën e djathtë të kokës, në cepin e fundit të vetullës.
Diamantidhi e mbajti akoma të shtrënguar tytën e revoles, duke mos i besuar vetes që ishte akoma gjallë edhe pas shkrehjes.
Nga vendi e tundi klithma e njëzëshme e gëzueshme e personelit, bashkë me duartrokitjet.
Kishte fituar.
Ku është ai Konti, ku është, të shikojë se si fitohet ai sëndyku me diamante!
Si? Vitet e tij në burg? Njëlloj e mos më keq se ato ishin sekondat e mia, sekondat e ankthit të vdekjes. Ta kalova Kont, ta kalova!
Triumfi e përfshiu të gjithin. Nxorri fishekun, e puthi atë, tytën e revoles dhe gishtin e dorës, që mund të ishte pak sekonda më parë dhe gishti vrasës i vetes. Mbaroi ritualin puthës me bërjen e kryqit dhe u largua drejt zyrës, duke i bërë shenjë sekretares ta ndiqte pas. Kishte nevojë për gjithçka të saj, mbi gjithçka të trupit të tij.
Në dera e buzukut u ringjit lajmërimi për programin muzikor, gjatë gjithë ditëve të fundvitit.
Diamantidhi u gdhi duke u ndjerë vërtet ai, që vite të tëra ëndërronte të bëhej në botën e buzuqeve.
Deri atë ditë të së premtes së zezë të Pashkës, kur ndërsa Krishti kryqëzohej për t'u ringjallur, ai u gjend i vdekur në të njëjtin vend ku i kishte shpëtuar vdekjes muaj më parë. Në dorën e djathtë ishte revolja e varur në gishti tregues, kurse në cepi i vetullës pluskonte akoma rrjedhja e fundit të gjakut.
Këmbanat vajtonin akoma birin e Perëndisë...
Selanik, 26 mars 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου