E virgjër në tjetërbotën e saj

Aq ishte.
Maria posa kishte hyrë një tjetër bote. Asaj bote, që asnjë natë e 20 viteve të saj nuk ia kishte shfaqur, në ëndërr jo e jo, po as në fantazitë më të shkrehura të seksit. Të seksit? E ku merrte erë ajo nga kjo fjalë? Po , po, nga kjo fjalë, sepse edhe si e tillë, për Marien ishte më e ndaluara që mund të thuhej nga një femër. Kurse sot, tani, pak sekonda më parë se tani, ajo, e ndershmja Mari, e virgjëra Mari, e mbyllura, e humbura, e posamartuara Mari, kishte hyrë asaj bote që shpirtërisht e urrente, trupërisht i trembej, moralisht e dënonte. Mbathja e varur njerës këmbë, pjesa e fundit rezistente e ndershmërisë së saj, u bashkua nga këmba tjetër dhe me pafuqishmërinë e duarve që lëviznin si të mpira, u ngjit lart, për të mbuluar e fshehur atë pjesë trupore të përdhunuar pak sekonda më parë se tani. Tani, kur bota e mëparshme nuk ekzistonte më për të. Apo mbase ajo nuk ekzistonte më për atë botë E ç’rëndësi kishte tani kjo botë e tjetërllojtë, kur ajo, e saja, njëzetvjeçarja botë e saj, ishte rrokullisur tatëpjetë një humnere të pafundme. E kishte parë me sytë e saj, e kishte dëgjuar me veshët e saj, e kishte ndjerë në trupin e saj. Bile pak sekonda më parë ishte rrokullisur dhe ajo bashkë me të. Ndërsa bota e mëparshme ishte zhdukur humnerës, ajo kishte hyrë një bote tjetër,
Pasi mbuloi plotësisht pjesën e përdhunuar, uli fustanin, bëri sikur rregulloi leshrat e përzjera çrregullisht dhe me sikletin dhimbës që e çponte trupit si maja thikash, ndoqi me trup hedhjen e dridhshme të këmbëve.
E megjithatë, kishte mbetur e virgjër.
Kalimi në trurin e çoroditur i kësaj fjale të shenjtë, sikur e solli pak në vete. E përsëriti disa herë atë, si për t’u bindur në ekzistencën e vërtetë të saj dhe u bind vërtet për të.
Ajo, Maria, e posamartuara pak javë më parë, e posa përdhunuara pak sekonda më parë, ishte akoma e virgjër.
Domethënë?
Çfarë domethënë? Ç’ke ndërmend të thuash tani pas kësaj, “domethënë”? Mos kujton se ishe në të parën ëndërr të tmerrshme dhe sa u zgjove në të mëparshmen e jetës tënde?
Mbase! Me siguri pas kësaj, mbase, do thuash dhe pranosh veç të qenit e virgjër, edhe të fjalës tjetër ngjitur me të, të qenit e ndershme. A mund të ndahen dot nga njera-tjetra virgjëria me ndershmërinë? A mund të jesh e ndershme, pa qenë e virgjër? Njëlloj dhe e kundërta.
Pra mblidhe veten Maria. Ajo që ndodhi, ndodhi, por ajo që mbeti, mbeti përsëri tek ty. Je pra e virgjër dhe e ndershme.
Por e çpuara në trup, ja përmbyste në çast mendimet ngushëlluese. I dukej sikur maja e një thike kishte mbetur aty, thellë, në pjesën e posambuluar pak më parë. Po kjo ç’të ishte? Si mund të quhej? Krim trupor? Mund të ekzistojë një krim i tillë, që kriminelët i tërbon në orgji kënaqësish? Si jo? Pak ke parë filmave tortura njerëzish ku xhelatët qeshin e kënaqen çmendurisht? Po xhelatët e tu torturonin ndryshe, tërboheshin ndryshe e po ndryshe kënaqeshin. Mjeti i torturës ishin ata vetë me trupin e tyre, me gjithçka të tyren në trup.
Dhe me ato pjesë, që ngjanin me të burrit tënd, që ti edhe pse e turpshme, dëshiroje të të preknin kënaqshëm, deri në depërtim brenda qenies tënde. Edhe pse ai depërtim nuk ndodhi as natën e parë të dasmës, ku ti do t’i dëshmoje burrit ndershmërinë e 20 vjeçares së virgjër. As natën e dytë, të tretë, për të arritur papritur natën e parë të vetme në shtrat. Atë natë larg njeri-tjetrit, që po vazhdon dhe tani.
Ai iku pas mijrave të tjerë me premtimin për t’u kthyer ndryshe, për një jetë krejt ndryshe. Dhe la e mori peng, më të çuditshmin peng njerëzor, virgjërinë e gruas. Marias nuk ja nxinte goja ndryshe veprimin e të shoqit. Edhe pse ai e lëshoi kalimthi si fjalë mes përqafimeve e ledhatimeve natën e tyre të fundit.
“Durim e dashur! Kur duron burri njëherë, gruaja s’e ka problem të durojë disa herë. Nuk dyshoj për ndershmërinë tënde, por burrë jam dhe unë dhe burri tundet. Mos e merr për garanci të lutem, po për mua virgjëria është kryesorja që duhet të gjejë burri tek gruaja. Ajo i mban ata fort të lidhur. Jam i bindur që do ta gjej atë kur të kthehem, ashtu siç e ke”.
Garanci?! Pra e kishte thënë, ashtu, rrëshqimtasi mes fjalëve. Virgjëria e saj do ishte garanci për burrin, sado larg të ishin mes tyre. Ajo duhej ta mbante atë, si shenjë bese e ndershmërie. Ashtu siç e kishte mbajtur dhe më parë, shumë më parë, pa patur idenë e burrit. Për ta ngulitur pastaj më shumë në mendje,nga fjalët e prera të mamasë, që e quante virgjërinë më të shenjtën pjesë të trupit të femrës.
Dhe ja, këtë pjesë të shenjtë, ai, burri i saj, po ja linte pa prekur, pa e provuar, si garanci në kohën e mosqenies pranë njeri-tjetrit. Deri atë çast, kur i kthyer, do vihej në provë kjo garanci, do lirohej përfundimisht ky peng mes tyre.
Maria u ndje për herë të parë e ofenduar. Ofendimi ia harroi për një çast dhimbjen çpuarëse në trup, por jo dhimbjen çpuarëse të shpirtit. Brenda atij shpirti, që pak sekonda më parë sa s’po i dilte perpelitshëm nga trupi i perpelitur. Bashkë me zërin e tij të formësuar në klithma e këto të fjalëzuara në lutje përgjëruese ndaj atyre qenieve të përbindëshuara, për të mos e prekur aty, aty ku fshihej, ruhej e mbahej peng virgjëria e saj. Më shumë se për vetveten, ajo perpelitej e lutej për të shoqin. Sepse ajo vetvete më shumë se asaj, i përkiste atij.
Atij? Ç’po ndodhte kështu me të?
Jo vetëm arriti në shtëpi, por as mori vesh si u xhvesh nxitimthi dhe lëshoi mbi trup ujin përvëlues të dushit. Veç nxehtësisë depërtuese, asgjë tjetër nuk po ndjente trupit nga rrëshqitja e ujit. Gjithçka në lëkurë i dukej e pistë, që sado e fërkonte me duar e sfungjer, shtohej më keq. U plas e raskapitur rrëzë murit, me këmbët e mbledhura shtrëngueshëm nga duart, duke mbështetur mbi gjunjët e ngritura, fytyrën e lagur e të lotuar.
Po qante. Me heshtje, dënesë e zë bashkë. Po dëgjonte të qarën, më shumë se çdo të qarë tjetër në jetën e saj. Edhe atëhere kur qante si grifshë për tekat e pamundshme për t’u plotësuar.
Po qante dhimbshëm, revoltshëm, urrejtshëm.
Bashkë me të dhe uji, që po i dukej si pjesë përbërëse e qarjes dhe lotëve.
U ngrit me shikim hutonjës, përqëndruar diku pa qartësi pamjeje. Ashtu dhe doli nga banja, eci koridorit, hyri në sallon, u vërtit si sonanmbël, u kthye në koridor, duke u drejtuar dhomës së gjumit. Shikimi i qartësoi lakuriqësinë e trupit në pasqyra përballë. U mbush me frymë dhe vetëm atëhere lëvizi sytë në çdo pjesë të trupit. Bashkë me sytë lëvizën dhe duart, si për t’u bindur në ekzistencën e çdo pjesë të saj, ashtu siç e kishte më parë, më parë se ato sekonda, minuta, apo orë të pak mëparshme. Dhe ndjeu të pandjerën ndonjëherë në jetën e saj. Ishte dhe s’ishte ajo, Maria e vetes dhe vetja e Marias .
Ata ishin tre. I treti mes tyre tani po merrte përfytyrimit të saj fytyrën e të shoqit. Lëvizi vendit për të larguar imazhin e tij, duke e quajtur çmenduri të çastit kujtesor, por fytyra e të shoqit vetëm se largohej nga njeri, për t’ju shfaqur tek tjetri.
“ Po çmendesh vërtet Maria!- i shfryu vetes.
Mbase kjo që po ndodhte ishte nga ngacmimi i fjalëve të tij para ikjes. Mbase ato fjalë i erdhën ato çaste në ndihmë të ulërimës dhe lutjes për të mos e cënuar aty ku ai e kishte lënë vetë pa cënuar. Dhe ata u smbrapsën çuditërisht menjëherë, si të ishin urdhëruar jo nga ajo, por nga vetvetja e tyre. Mbetën ashtu të smbrapsur, duke parë njeri-tjetrin dhe pa u marë vesh me fjalë, lëshuan fjalë gati të njëjta mes talljesh e qeshjesh, duke u lëshuar drejt saj.
“Ho, hoo, thua të të besojmë në këto që thua? Sot ju prisheni që në djep. Ç’na thua moj, e martuar dhe e virgjër?! Hahaaa, e virgjër! Dëgjoni, ooo? Qenka e virgjër! Uaaa, hahaaa! Me burrë u martove apo me homo?”
Ishte mes duarsh që filluan ta xhvishnin. Atëhere ukërima e saj i ndali për së dyti, duke ju lënë duarve pjesë të rrobave dhe mbathjen e varur në njerën këmbë.
“Ju betohem për këtë Zot, për jetën time, që jam e virgjër. Jam e vdekur po ma morët atë. Ju lutem si motra juaj!”
“Mbylle moj gojën! Mos na u bëj motër tani! Po ta lemë virgjërinë, mbaje me shëndet për burrin tënd. Hahaaa! I zgjuar tjetri. Të paska vënë në çark. As duam të ndyhemi me çvirgjërimin tënd. E mos na çaj më kokën tani, dëgjon?”
Ndjeu që i bindi dhe lëvizi duart për të mbuluar pjesën e lakuriqtë të trupit, kur duar të fuqishme e kthyen menjëherë përmbys. Hapësira përreth u mbush me ulërimat qarëse të saj.
Gjithçka ju qartësua tmerrshëm në lakuriqësinë e trupit para pasqyrës, për të vazhduar mbarimin mes veshjes e gjakftohtësisë së mendimeve.
Maria po ndjehej njëlloj e cënuar përdhunshëm nga dhunuesit dhe përdhunshëm e pacënuar nga ish i shoqi i saj.
Kjo, “ish”, e papritur, nuk e çuditi aspak.
Sa e vendosi tani, të ecte e vetme, në tjetërbotën e saj.

Selanik, 17-18 korrik 2010