Tregim Zonjë dhe seks grua

Edmond Shallvari

Tregim
Zonjë dhe seks grua


I hidhte hapat si në hava, po ashtu dhe zemra i dukej sikur i rrihte jashtë gjoksit, diku sipër hapave të shkëputura nga trupi. Logjika i kishte mbetur mes boshësisë,
që me zor po drejtonte qenësinë e saj amorfe. Bota përreth mjegullohej e mjegullohej në shtëllunga avujsh, që herë i depërtonin boshësisë, duke e shtyrë të dilte jashtë vetes, e herë e rrethonin të gjithën, duke e futur më thellë asaj.
Në këtë lloj sfungjerizimi të çuditshëm të materies dhe antimateries trupore e shpirtërore të ekzistencës, Maria ndjeu papritur rrjedhjen lagëse në trup të një lëngu freskues, që në kontakt me nxehtësinë e gjakut, po i shkaktonte fragmente drithërimash orgazmore.
Ndaloi papritur. Hapat në hava u këmbëzuan në trupin e saj, zemra ngadalësoi drejt normalitetit rrahjet po brenda gjoksit, mjegulla e shtëllungosur u zhduk avullueshëm. Jo, nuk duhej mbaruar kështu kënaqësia drejt të cilës po shkonte. Shtrëngoi shalët si për të kthyer mbrapsht rrjedhën e nisur drejt rrëzës së tyre burimore, por ajo do ta ngacmonte për së fundi me drithërimën e fundit njomëse.
“E çuditshme!” mendoi. “Ç’po ndodh kështu me mua? Mblidh veten, Maria! Je zonjë grua. As më të shkrehurat e femrave nuk bëjnë kështu si ty”.
Por kaq ishte ashpërsia gjykuese ndaj vetes.
“Fundi i fundit ç’bëre? Ishe kënaqur ndonjëherë kështu me veten mes rrugës? Përderisa ndodhi, duhej të ndodhte. E përderisa u kënaqe, pse vetgjykohesh? Je tërë energji, Maria. Pse ta lesh të humbasë kohës së rëndomtë të jetës?”
Kënaqësisë së mëparshme ju shtua dhe kënaqësia e logjikës mbrojtëse, qetësuese e më pas ngacmuese, për ç’ka e priste më tej në ecjen e kësaj pasditeje të zgjedhur.
Të zgjedhur? Kështu i pëlqente varianti takues me atë, që të qenurit zonjë grua në shoqëri, i kishte zbuluar anën tjetër të fjetur, të harruar, apo mbase të paditur aq prej saj, të qenurit seks grua.
Dëgjuar për të tjerat nëpër programe televizive e revista modelesh, se si i tingëllonte për keq, pa shpjeguar pse-në. Dhe jo vetëm kaq, por menjëherë pas fjalës “seks”, ajo do nxitonte të shtonte të sharat me kurva e putana. Kështu kishte arritur barazimin e fjalës seks me ato të shara, duke larguar nga vetja llojin e ngacmimit ziliqar, që i shkaktohej sa herë i shfaqeshin seks femrat. Ngushëllohej e qetësohej me veten, pas çdo nervozizmi në fillim.
Kur nga goja e tij dëgjoi t’i vishej asaj kjo fjalë, ato më tej me kurva e putana nuk i kaluan as shpejtazi nëpër mendje. Ndryshe, pse nuk shpërtheu nga ofendimi, pse qelizat e trupit i thithën dhe shpërndanë brenda e jashtë saj ndjesinë e kënaqësisë?
Kaq ishte. Ajo u ndje vërtet seks grua, duke spostuar pa ditur as vetë sa larg dhe pa kurfarë hezitimi, atë tjetrën mënyrë vleresimi të vetes, si zonjë grua.
Në ekzistencën e para atij çasti, Maria kujtonte se ishte e plotë në kënaqësitë e saj trupore e shpirtërore. Por u desh ky çast shfaqës kaq i papritur, kaq i paparashikuar fantazive, apo ngacmuar ëndrrave, që plotësia e mëparshme të gjysmohej e gjysmohej, aq sa të ndjehej në mangësinë torturuese me veten e ndaj vetes.
E megjithatë, kur plotësia e menduar u mangësua dhe mangësia e posa ndjerë u plotësua, Maria nuk e la më të harruar ndjesinë e parë të zonjllëkut. Përkundrazi. Ajo mori tjetër përmasë për të, aq sa ju duk vetja zbuluese e diçkaje të re, më kuptimplote, më të fuqishme e gati absolute në harmoninë e marrëdhënieve mes të dashuruarve.
Sipas saj, sa më shumë vazhdon jetesa bashkëshortore, aq më i domosdoshëm është ky ilaç magjik i harmonisë.
Cili?
Të ndjerit zonjë në seksin tënd.
Kështu Maria, jo vetëm e riktheu kënaqshëm titullin e mëparshëm, por e përforcoi atë me titullin e ri akoma më shumë të kënaqshëm. S’kishte rëndësi në ishte vërtet, apo jo, seks grua. Mjaftonte për të vetëm e thëna, qoftë dhe kompliment mashkulli për ta afruar, që ajo të avanconte më tej, për ta bërë më se të vërtetë në besimin e saj. E dinte, që ky besim e devijonte nga statukuoja e jetesës së pak të më parshme. Dridhej frikshëm nga hapi i nisur, por dhe ndjellshëm ndaj tij.
Sikur titulli i ri të ishte i vjetër sa martesa e saj, kjo e sotmja do ishte thjesht një fantazi shkrimtari, për të bërë sensacion në publik me krijimin e tij. Kurse tani po bëhej ajo vetë sensacion, në librin e jetës së vet. Asaj jete, që aq tkurshëm i kishte dhënë titullin e zonjës, pa e ditur sa formale e jetonte atë realisht.
Faji?
Mbase i të dyve, ose i askujt.
Po përse atëhere shtonte një faj të ri, ndaj një faji amorf?
Faj? Pse të jetë faj i saj plotësia e një mangësie? Nëse ai, burri i saj, do kapte më parë kohën se ai tjetri, atëhere kjo lojë fjalësh s’do kthehej në lojë jetësh.
Po kohën mund ta kapte dhe ajo. Pse e kërkonte vetëm ndaj burrit?
“Sa budallaçkë që je!”, i shfryu vetes. “Si mund të kapja unë diçka, pa vetë ekzistencën e diçkasë?”
Ekzistonte diçkaja?
Thua ti kështu. Këtu nuk jemi në leksione filozofie për ekzistencën dhe njohjen. Ja mirë, e pranojmë që ekzistonte. Po diçkaja, a nuk ka lidhje me ekzistencën e njohjes për të, për ta bërë tënden më pas? E nëse ekziston mosnjohja, edhe diçkaja merr formën e mosekzistencës për ty. Filozofi deshe, filozofi të bëra.
Dakort, po e njëjta filozofi, a nuk ekziston dhe për burrin tënd?
Kush e mohoi? Prandaj dhe ky çast përmban dridhjen e frikshme, bashkë me ndjesinë e fajit të mëkatit. Po të ishte vetëm kjo lloj dridhjeje, hapi nuk do hidhej në hava e zemra të fluturonte jashtë gjoksit, mjegulla nuk do shtëllungohej e depërtonte gjithandej boshllëkut të vetvetes, lëngu rrjedhës do mpiksej që në burimin qelizor e shalët nuk do përpiqeshin të ndalnin njomjen mes rrëzës së tyre.

Po afrohej.
Edhe pak hapa ndarëse nga ai dhe nga ai çast, kur ajo, zonja Maria, më shumë se e tillë, mezi priste të ndjehej për herë të parë, seks grua.
Nuk kishte ç’të humbte, veç tkurrjes e ndrojtjes të një jete iluzore.
Ç’do fitonte?
Gjithçka të mosnjohjes e mbi gjithçka, atë që po e priste, aty, prapa asaj porte, brenda asaj dhome-folezë ëndërrash, pasionesh e fantazish orgazmash, burrin e saj.

Selanik, 18 qershor 2010