Ajo, Ai dhe...

Tregim

Ajo, Ai dhe...

Ajo ja dinte gjynahet e shkuara.
Ai mendohej t'i shfaqej si mëkatari para priftit, në kërkim të faljes.
Ajo filloi me pak, pastaj më shumë se pak, pastaj më shumë se gjysma e besimit, t'i besonte rrëfimit pendues të tij.
Ai po e ndjente veten të lehtësuar para saj dhe para vetes. Po fitonte kështu, mbi ferrin ndjellës të mëkatit.
Ajo e pranoi e lumturuar martesën në dy format ceremoniale, në bashki dhe kishë. Të dyja format u realizuan pa bujën e zakonshme të martesës.
Ai nuk e donte më bujën, pas pësimit ndarës nga gruaja e parë. Tashmë ai ishte larg nevrastenisë shfaqëse të dikurshme. Dukej që posa kishte gjetur shërimin e vetvetes, qetësinë e saj të munguar.
Ajo po i largohej gjithnjë e më shumë, hijes dyshuese ndaj tij. Gjithçka, këtej e tutje, i fliste në favor të mosdyshimit. Fjalët e tij, po tejkalonin për mirë forcën e bindjes, për një të ardhme të sigurt bashkëshortore.
Tejkalimi do arrinte kulmin e vet, në ditët e kësaj mesvere të nxehtë. Ai ngulmoi për herë të parë të ishin vetëm të dy, aty në vilën pushuese mes pemëve pyjore dhe ujrave detare të Kalkidhikisë.
Ajo u ndje me krahë fluturues nga përputhja e dëshirave mes tyre. Gjoksi i gufoi më shumë se në çastet e epshit. Ishte e çmendur për një fëmijë të sajën, të tyren.
Mesvera, vila, pylli, deti dhe ajo e dhënë tërësisht në krahët e tij.
Më pas, afër fundit të mjaltit kalkidhikian, ajo do ndjehej akoma më fuqishëm besuese, pas atyre fjalëve magjike të mëkatarit thellësisht të penduar, para të cilave do prekej dhe vetë Zoti.
"E dashura ime! Dua të përfundoj rrëfimin tim, larjen e shpirtit dhe marrjen e faljes e bekimit në tempullin e Zotit, për t'u ndjerë i denjëshmi tënd. Vetëm kështu do mund të largoj e zhduk njëherë e mirë hijen rënduese ndaj vetes dhe hijen tënde dyshuese ndaj meje".
E pafuqishme për kundërshtim dhe për më tepër e magjepsur para kërkesës së tij, ajo ndjeu rrjedhjen e piklotit të lumturisë.
E para herë i pranoi vetes njeriun e penduar kaq bindshëm, para çdo të kulluari tjetër në virgjërinë e tij.
Të nesërmen e ditës së fundit kalkidhikiane, ai u nis në një manastir të Agjio Oros-it(Shën Orosi), aty ku një hap e ndan njeriun nga qielli dhe asnjë hap shpirtin e tij nga Zoti.
Heshtja kishtare disaditëshe, ishte frymë ngrohëse, ledhatuese, çlodhëse dhe gjumëndjellëse për trupin dhe shpirtin e saj. Para dorëzimit gjumor, zgjaste dorën mbi jastëkun ngjitur dhe humbiste fluturimin thellësive qiellore, për t'ju kthyer çastit çlodhës në gjoksin e tij.
Çasti shkëputës nga kjo ndjesi parajsore dhe kthimi në merak, erdhi papritur në një nga ditët kur ajo ndjeu tejkalimin e heshtjes mes tyre. Ndodhitë, edhe pse të rralla, me njerëz që kthesonin jetën normale drejt murgërimit manastireve të Agjio Oros-it, ja kthyen përmbys ditnetët e kënaqësisë.
Sinjalet dërguar celularit të tij, ktheheshin me sinjalin e heshtjes.
Qetësonte veten me pengesat valore të asaj zone malore.
Ditëpaktat e premtuara, kaluan javën.
Më shumë se ai, po e ndjente ajo veten murgeshë në manastirin e madh të jetës së saj. Më shumë se mëkatet e tij, po ndjehej ajo mëkatare, që heshturazi i pranoi ikjen manastireve. Nuk duhej lënë të ikte. Fundi i fundit, ai e kishte shlyer mëkatin me rrëfimin ndaj saj. Ajo ishte për të, tempulli rrëfyes e falës më i afërt.
Pse, pse e la të ikte?!
Po Zoti?
Zoti s'mund të falë nëpërmjet dënimit. Aq më tepër dhe ndaj pafajësisë së saj.
Më në fund, ooh, më në fund! Celulari u drodh, bashkë me melodinë e këngës së tyre të preferuar.
Këtë rradhë nuk gaboi me thirrjen e saj, "Agapi mu!(I dashuri, im!)".
Kaq mundi, kaq deshte t'i thoshte. Më shumë se pyetjet, i duhej zëri i tij. Zë, që i depërtoi drithshëm trupit, si një rrezatim i zbritur nga një botë e largët, e panjohur, e paimagjinueshme.
"Duro dhe pak, e dashur! Mos u shqetëso, mos u mërzit! Koha që po kaloj këtu, më ka lehtësuar shpirtin. S'ta merr mendja sa ndryshe ndjehem. Çdo ditë marr uratën dhe bekimin e të madhit të murgjve. Fjalët e tij janë shërim për mua. Po rilind vërtet, e dashur!"
E dëgjoi, e ndjeu, u magjeps më shumë ajo nga fjalët e tij, se ai nga fjalët e Zotit.
Këmbët ju shkëputën nga toka. Po lëvizte, pa ecur mbi të....

Atij ju mpinë këmbët papritur. Çakëriti sytë, për t'u bindur në ishte apo jo në ëndërr, ku ndodh që do të vraposh e s'lëviz dot nga vendi.
Ajo ishte aty, përballë tij. Po e priste.
Zhurma e avionëve, që uleshin e ngriheshin aerodromit të lënë pas, i ngjante simfonive të çakërdisura të orkestrës para fillimit të shfaqjes.
Këmbët e mpira, të lëvizura jo nga dëshira e tij, ja kishin çuar trupin para asaj. Bashkë me atë tjetrën në krah. Tjetra shfaqte një gjakftohtësi shtirëse, të tradhëtuar nga kuqësia e fytyrës së bronxuar nga dielli i verës.
Atij ju shkëputën menjëhershëm duart nga çantat, pas dhimbjes së tmerrëshme, që i bllokoi frymëmarrjen dhe shkëndijoi sytë, nga një goditje e fortë mes këmbëve. Mes tyre, kishte mbetur këpuca e saj.
Unaza e flakur fytyrës, humbi diku midis gjoksit e këmishës gjysmë të kopsitur.
Ajo iku, vrapoi, për të mos u kthyer kurrë më.

Tradhëtimin e tij të rradhës, e kishte tradhëtuar prefiksi i telefonatës së bërë nga dhoma e manastirit, oh, ç'gaboj dhe unë kështu, nga dhoma e hotelit në Kazablanka.